Als je maar een keer écht naar mij luistert…

Samenvatting van het artikel in PsyXpert editie 2018-1

Wat hulpverleners moeten weten volgens Aisha (16)

Klinisch psycholoog Teije Koopmans schreef voor PsyXpert een bijdrage over de 16-jarige Aisha: een jongere met onvoorstelbaar zware en uitzichtloze problematiek, die zich ontwikkeld heeft tot een krachtige voorvechtster van de positie van jongeren binnen de GGZ en hun behandeling. In gesprek met Koopmans vertelt Aisha hem opnieuw over haar trauma’s, wegrakingen en het snijden. Maar bovenal heeft ze een boodschap voor hulpverleners. “Ik hoop dat de mensen die dit stuk lezen de websites bekijken. Zodat zij weten wat daarop te zien is.”

Teije Koopmans kent Aisha (niet haar echte naam) uit zijn opleidingsperiode als hoofdbehandelaar bij Unit G. Dit is een behandelunit van Curium-LUMC gericht op emotieregulatie en autonomieontwikkeling. Koopmans schreef eerder een blog over Aisha, om te onderstrepen hoe belangrijk psychiatrische zorg voor jongeren is. De 16-jarige vertelt haar verhaal nogmaals aan Koopmans. Omdat ze wil dat er naar haar geluisterd wordt, ze hulpverleners wil adviseren en omdat ze hoopt dat andere jongeren mogelijk bespaard kan blijven wat zij doormaakte.

Iran
Aisha: “Het ging niet goed me. Eigenlijk waren er al trauma’s voordat ik als kind naar Iran werd teruggehaald. Maar daar is nooit over doorgevraagd. Iedereen dacht gelijk al wel te begrijpen hoe het zat. In Iran zijn nog meer verschrikkelijke dingen gebeurd. Traumaverwerking heeft lang niet gekund. Alleen het woord trauma kon al maken dat ik een wegraking kreeg. Ik wilde het niet. Ik kon het niet. Nu zijn wij er mee begonnen. In mijn tempo.”

Snijden
Aisha vertelt over haar aanmelding bij de GGZ, de wachttijden, de politiecel waarin ze belandt en de psychiatrische instellingen die daarop volgen. “Het enige wat ik wilde was dood. Ik sneed mijzelf. Wegrakingen gebeurden vaker en duurden langer. Een paar keer per uur en uren achter elkaar. Ik weet nog dat over mij gezegd werd dat ik het meisje was met een conversiestoornis dat alles weglachte. Er werd gezegd dat ik misschien een trauma had. Maar vooral werd gezegd dat ik snijden en dood willen kopieerde van anderen. Het ging alleen maar slechter.”

Vertrouwen
“Langzaam durfde ik een van de sociotherapeuten te vertrouwen. Door mijn perfectionisme wilde ik de doelen op de groep gaan halen. Dus wilde ik maximale vrijheden. Ik wilde zelfstandig zijn. Dit is gelukt.” Vervolgens mocht Aisha haar behandeling op de autonomiegroep van Curium-LUMC starten. “Daar gebeurde iets nieuws voor mij. Alles wat er met mij gebeurde werd met mij overlegd en besproken. Opeens telde ik mee. Ik mocht meedenken over mijn eigen leven. Over wat ik wilde bereiken. Over wat goed voor mij was. Ook dat wil ik dat mensen leren van mijn verhaal. Vraag mij iets, leg beslissingen die je voor mij neemt uit.”

Littekens
Inmiddels woont Aisha weer thuis, gaat ze naar school en heeft ze een bijbaan. Ze is begonnen met traumatherapie en heeft daar vertrouwen in. Ze heeft plannen om net als vroeger veel tijd te steken in turnen. Later hoopt ze in de zorg of bij de politie te gaan werken. Daarvoor wil ze haar littekens weg laten laseren.

Internet
Aisha heeft een belangrijke boodschap voor hulpverleners. “Ik kon geen kant uit met de pijn die ik voelde. Ik was bang. Ik vertrouwde niemand en met niemand kon ik iets delen. Internet is eigenlijk het enige wat je dan hebt. Veel van de pogingen die ik gedaan heb of hoe ik moest snijden heb ik gelezen op deze sites. De websites die ik vond hebben mij toen naar de kloten geholpen. Ik hoop dat er iets gedaan kan worden aan dit soort sites.”

Teije Koopmans is naast zijn werk als klinisch psycholoog redactielid van nascholingstijdschrift Psyxpert. Dit artikel is een verkorte weergave van de bijdrage die hij over Aisha schreef voor PsyXpert in de terugkerende rubriek over anti-stigmatisering. Meer anti-stigmatiseringsverhalen lezen? Kijk op www.psyxpert.nl/abonneren.