Geaccrediteerde nascholing
Menu

Mijn dochter heeft geen borderline

Een verhaal van een vader

Door op 21-09-2017

Mijn dochter heeft geen borderline, aldus haarzelf. Ze is ook niet uit een raam gesprongen. Ze is gevallen, aldus haar verklaring. De tweede keer liep het minder goed af dan de eerste keer. Ik denk dat ik niet de enige vader ben met zo’n verhaal.

Ik vind het heel moeilijk om iets over mijn dochter te vertellen. Hoewel ik het belangrijk vind om mijn ervaringen te delen, weet ik dat zij dit niet fijn vindt. Ik snap heel goed waarom zij dat niet wil. Je bezorgt haar een stigma; andere mensen zien haar niet meer zoals ze is, maar als iemand met wie iets mis is. Maar ik heb het aan de andere kant ook nodig om mijn eigen gevoelens en emoties met anderen te delen om zelf een beetje normaal te blijven. Je zult toch mensen in vertrouwen moeten nemen. Ik moet de emoties die ik voel vanwege alle dingen die over me uitgestort worden ook verwerken. Ik zal daarbij echter toch ook voorzichtig moeten zijn vanwege dat stigma. Dit is een reëel probleem. Ikzelf dacht destijds, nadat een voorlopige diagnose gesteld was: wanneer ze nu maar therapie krijgt dan gaat het na verloop van tijd zeker beter. Mogelijk schrikt u hiervan, maar dat is tegengevallen. Tenminste voor mij, omdat ik een optimist ben. Haar moeder is niet optimistisch van nature en heeft het daarom altijd meer bij het rechte eind. Het valt niet mee.

Bent u lid? Log in om het volledige artikel te bekijken of om te reageren.

Abonneren

Informatie over dit artikel

Thema Anti-stigmatisering
Publicatie 21 september 2017
Editie PsyXpert - Jaargang 3 - editie 3 - 2017-3