Loskomen van een partner met verslaving

PsyXpert, nascholingstijdschrift over psychotherapie, publiceert geregeld verhalen in het kader van antistigmatisering. In deze samenvatting leest u het verhaal van een vrouw met een verslaafde partner. Na een ernstige depressie zoekt ze voor het eerst in haar leven hulp en vindt uiteindelijk op een onverwachte plek steun.

“Rond mijn 19e ontmoette ik Jacob. We raakten in gesprek en ontdekten dat we allebei op zoek waren naar een veilige en fijne omgeving. Die vonden we bij elkaar en we kregen een relatie. Jacob was door iedereen opgevoed behalve door zijn ouders. Hij leefde op straat. Zijn ouders hadden een café en kinderen hoorden daar niet bij. Alcohol wel. Jacob heeft in zijn leven gesnakt naar wat liefde en aandacht van zijn ouders, maar nooit gekregen.”

“We gingen samenwonen. Niemand wist dat Jacob toen al heroïne gebruikte, ook ik niet. In die periode gingen steeds meer blowers over op het gebruik van heroïne en niemand had toen in de gaten dat heroïne een duivel is. Jacob zakte dieper en dieper in zijn verslaving en werd steeds agressiever. Regelmatig sloeg hij het huis kort en klein en meerdere malen ook mij.”

“Na de bevalling van onze eerste dochter kreeg ik een postnatale depressie, bovenop de angsten die ik al had. Ik kan nu niet meer bedenken hoe ik door deze periode ben heen gekomen, ik ben dit stuk kwijt. Jacob kwam af en aan en ik werd opnieuw zwanger. Tijdens deze zwangerschap werd het steeds duidelijker dat de problemen niet over zouden gaan.”

“Ik had een naar onderbuikgevoel. Op de methadonpost trof ik iemand die niet wilde zeggen waar Jacob was. Ik overwoog om naar Jacobs ouders te gaan, maar durfde dat niet. Ik heb een kwartier staan twijfelen en ben toen naar huis gegaan. Later bleek dit kwartier het moment van zijn overlijden te zijn. Hij had een overdosis genomen.”

“Ik werd door mijn omgeving gezien als een sterke vrouw die haar eigen boontjes wel kon doppen. Aan de buitenkant kon je niets aan mij zien, maar van binnen was er altijd die angst voor het leven, de onzekerheid of ik wel een goede moeder was en überhaupt een goed mens was. Maar ook al doe je of je heel sterk bent en de hele wereld aankunt, één gebeurtenis kan je helemaal onderuithalen. Mijn dochter kreeg borstkanker. Mijn wereld stortte in.”

“Voor het eerst besloot ik toen hulp te gaan zoeken. Ik trof eerst een praktijkondersteuner die aandachtig luisterde en voor het eerst in mijn leven kreeg ik het gevoel dat ik echt gehoord werd. Als een afschuwelijk rijpe steenpuist stroomde de emotionele etter eruit. Ze heeft mij doorverwezen naar een psychotherapeut met wie ik een goede klik heb. We zijn gestart met traumaverwerking.”

“Deze therapie duurt nu een jaar en het gaat de goede kant op. In deze periode ben ik Charlotte tegengekomen. Zij werkt als vrijwilligster in de dagbesteding voor (ex-)verslaafden. We hebben uren gepraat en onze verhalen verteld. Zij heeft mij toen gevraagd om samen met haar een groep in de dagbesteding te begeleiden.”

“De eerste keren bij de ‘samen verder groep’ voelden onwennig, maar al snel kreeg ik een goed gevoel. Ik zag allemaal aardige mensen die hun verhaal aan mij vertelden. Ik herkende hun machteloosheid, ik zag hun gevecht en hun eerlijkheid over de verschillende vormen van verslavingen. Ik kon verbanden zien en herkende veel in hun verhalen. Ik werd als niet-verslaafde geaccepteerd en we begonnen elkaar beter te begrijpen. Op verzoek van de groep vertelde ik mijn verhaal en ik voelde dat er naar mij geluisterd werd. De deelnemers en ik, we hielden het niet droog. Die avond begon mijn heling.”

Dit artikel is een sterk verkorte weergave van het anti-stigmaverhaal verschenen in PsyXpert, editie 2020-1. Meer anti-stigmaverhalen lezen? Kijk op www.psyxpert.nl/abonneren.