Lieve Teije,

Elk jaar kijken we op ons gezamenlijke kerstdiner terug op het jaar. Ook dit jaar weer in Huize Molenaar in Utrecht. We waren inmiddels gewend dat je er niet was, maar ik had geen afmelding gehad. Ik hoopte dat je er zou zijn. Als groepstherapeut zie ik dat het couvert wordt weggenomen. Je stoel bleef staan. Ik heb de 3 edities van 2022 voor me liggen. Waarbij de eerste editie een themanummer is. Met dank aan jou; Kind en Jeugd. Je bent erbij. En ook op mijn post op linkedin van deze gezellige avond heb ik je getagd.

Je was bang dat we je er niet meer bij wilden, nu je de laatste tijd in jouw ogen minder deed. Je wilde niet dat ik vertelde over je ziekzijn in deze professionele kring. Maar ik wist zelf ook maar steeds een klein beetje. Telkens heb ik je gerust kunnen stellen; je hoort erbij, geen zorgen. Niemand klaagt over je. En je deed altijd, in elke editie het nieuws over de GGZ. Al vanaf de eerste keer dat je bij de redactie kwam voor de editie van juni 2017-2. Altijd op tijd, met leuke gadgets zoals apps, VR-brillen en ander nieuws. Ook vaak nieuws wat ik nog niet wist. En ingewikkelde berichten over ZPM of verandering in wetgeving wist je met frisse pen te beschrijven en waren de ontwikkelingen in de GGZ te begrijpen.  

Je hebt voor het eerst niet geleverd, zoals we dat dan roepen in de redactie, voor het nieuws van 2022-4. Ik kreeg een lange mail van je. En ik moest even zuchten. Want als je mailde, dan was die altijd lang. Maar ook vol met ambivalenties vaak. Nu ook; je lag in het ziekenhuis, maar het zou wel goed komen, je wilde bij de redactie blijven, maar je kon ook snappen als het zou stoppen voor je. Je kon het nieuws niet leveren, maar zou het voor 2023-1 wel weer oppakken.

Nu zul jij inderdaad het nieuws leveren voor 2023-1. We zullen de pagina’s vullen met jouw In Memoriam.  Ik ben daar zo ontzettend verdrietig over.

Afgelopen donderdag vernamen we via de app en via oud-uitgever Gerrit Jan Logt dat je op sterven lag. We waren geschokt door dit plotselinge einde. Via je vriendin vroeg je om nog iets tegen je te zeggen. Ze zou het voorlezen aan jou. We hebben allemaal iets kunnen zeggen in dat heftige moment. ’s Avonds hebben we met een kleine club elkaar even ontmoet op zoom. Vrijdag zijn we aan de slag gegaan met verzamelen wat jij allemaal voor PsyXpert heb gedaan. Dat wilde je graag bij elkaar hebben. Helaas overleed je sneller dan wij jou dit overzicht konden laten zien.

Begin juni 2017 kwam je als een soort leerling in de redactie. Je wilde niet de volledige verantwoordelijkheid, was mijn indruk. Je was net klaar met je opleiding tot klinisch psycholoog en leek onzeker over veel dingen in je werk met cliënten. Ik hoor je commentaar nu in mijn oor; je had altijd een nuance aan te brengen of misschien wel de andere kant van de ambivalentie. Want je was aan die andere kant ook echt wel zelfverzekerd. Je hield van je vak. Van de jongeren met wie je werkte. En je wilde duidelijk een carrière waarbij je die jongeren en Curium mogelijk ook zou loslaten. Je begon met publiceren samen met mede-redacteur Jurrijn Koelen. Het ging over patientkenmerken als voorspellers van behandelsucces. Het werd gepubliceerd in editie van 2017-3. Een artikel wat zijn tijd vooruit was; momenteel zouden we het kunnen herplaatsen! In 2018-1 publiceerde je samen met Berend Siebelink over de diagnostische waarden van kindbeschrijvingen in de kinder- en jeugdpsychiatrie. En in 2018-2 schrijf je het memorabele stuk met de Porsche en ‘Aisha’ de naam voor deze publicatie voor de jongere die je bent blijven volgen na haar opname bij jou. Je passie voor al de aspecten van jouw leven komen in dat stuk terug. Auto’s, werken met jongeren en een rebellie.
Bij de inventarisatie over interviews kwam jij met jouw leermeester naar voren; Max Güldner. Je was als een klein jochie zo blij en verwonderd: ‘ja, kan en mag het echt?’ Het was een bevlogen interview waarin jij deze kant van jezelf een plek heb gegeven. In 2019-2 schrijf je een artikel samen met Lucas van Gerwen over zelfhulpmiddelen bij vliegangst. Je had in 2018 de overstap al gemaakt naar Stichting Valk waar jij werkte aan de overname, nu Lucas met pensioen zou gaan. Je vertelde er over als een avontuur, met die vliegtuigen en wat jullie beleefden. Maar ook met stress over het besturen van zo’n bijzondere stichting in het maar telkens veranderende politiek en financiële werkveld van de GGZ. Je schreef een boek en kwam op TV. Er kwam af en toe een hulpvraag maar toch leek je het telkens wel weer te redden en het leuk te blijven vinden. In 2020-1 staat er een interview van jou met Tara Donker. Over de technologie in ons vak. Je kwam telkens terug over het feit dat ze net was bevallen en er ook een baby in de ruimte was. Het gaf voor jouw soms wat ongemakkelijke momenten. Ik kreeg niet helder of je het hilarisch vond, het was dat ambivalente stuk van jou. In 2020-2 werd Lucas van Gerwen geïnterviewd door onze redacteur Bas van Heycop ten Ham. De ambivalentie spatte van je af; je zal midden in de overname waar je veel stress van had. Maar je was Lucas ook dankbaar voor alle kansen en het mooie bedrijf wat Valk was. Ondanks de drukte publiceerde je in het juni nummer van 2020-2 samen met Wilco Janssen over de 113-online suicidepreventie. Zoals altijd met een pakkende titel: wanneer het erop aankomt: motiverende gespreksvoering bij suïcidaal gedrag. In 2020-3 ga je verder met je verhaal over ‘Aisha’. Een interview online, midden in de lockdown, met over hoe het nu met haar gaat. Je twijfel of het wel zou kunnen, zo’n interview bespreek je met mij. Ik ervaar alsof ik je moet bevestigen dat het echt niet immoreel is wat je doet. Ik moest je als hoofdredacteur af en toe geruststellen; nee, we zijn geen vakblad zoals de drie-letter stromingen. Wij willen laten zien dat er veel expertise is op vele gebieden. En dat er in de praktijk vaak interventies zijn die niet in de boeken staan, maar wel live-saving zijn geweest voor de cliënten. Zo ontstond de wens voor een boek; we hebben meerdere bijeenkomsten op zoom gehad samen met bas en Gerrit Jan. Een boek over die interventies die niet in de boeken staan als evidence. Het was altijd bruisend en inspirerend. We hebben uiteindelijke meerdere verhalen mogen optekenen van collega’s uit het veld. Helaas niet genoeg voor een boek, maar wel voor de nieuwe rubriek ‘off the record”. Ik weet nog de zoom-meeting met Lidwien Geertjes, iemand die jij ook bewonderde vanuit je opleiding kind- en jeugd. Ze scherpte ons in ons denken in hoeverre we wel of niet over de lijntjes van ons vak mochten kleuren. Geweldig! Die pretogen van jou en Bas. Niet alleen over het kleuren, maar ook over jullie Jaquars..

Vanaf die tijd kwamen er vaker afmeldingen. We dachten dat je het druk had. Heel sporadisch liet je iets meer weten. Vooral toen je in het ziekenhuis kwam met Corona en uitdrogingsverschijnselen. Onze medische kennis was in die tijd al wel door de media opgevijzeld; dan zal er bij zo’n jonge vent wel onderliggend lijden zijn.

In 2021-2 schrijf je met Susan Miedema Over gezinsdynamisch onderzoek; het belang van de context. En ineens hadden we genoeg artikelen voor een thema-nummer kind- en jeugd. Ik vroeg jou om het redactioneel te schrijven. Weer die ambivalentie; wel niet en dan heb ik er quote’s van jou ingezet. We spreken elkaar lang telefonisch in juni; ik ben op de terugweg van de Corsendonkcursus, een week onderdompelen in wetenschappelijk onderzoek. Het was bloedheet die dag. Je spreekt snel en laat ook weer hele stukken weg is mijn indruk. Je bent ziek. Je wilt niet dat anderen het weten. Maar voor mij begint het lastiger te worden. Ik spreek er met niemand over. Je schrijft af en toe die lange mails. Met de perikelen die je parten spelen. En de wens om bij de redactie te blijven, ondanks dat je niet kan leveren. Ik spiegel je dat openheid zo veel makkelijker zou zijn voor je. Als een soort ‘Louis van Gaaltje’: alles moet door voor de buhne, maar ondertussen lopen er behandeling voor kanker. Zo. Daar is het woord. Je had kanker. Die rotziekte.

Nu zo in de dag na je overlijden, spreek ik er met veel mensen over. Een oudere collega noemde dat jonge mensen inderdaad ambivalent zijn als het gaat om zo’n ziekte en mogelijk het naderende einde.

‘Afscheid nemen doet zoveel pijn als het verhaal nog maar net begonnen was’ is zo’n quote wat dan langs komt op Instagram.

Je was een zeer, zeer talentvolle collega. Maar dat heb je in dit leven niet mogen oogsten. Je bleef ambivalent, soms met een soort fluisterende toon, ergens in de coulisse. Terwijl het merkbaar was dat je echt wel een podiumplek aan kan qua kennis en kunde. Hoe zuur is het dan nu dat je dat niet meer bij leven mag meemaken. Dat ik te laat ben met dit verhaal bij leven aan je te kunnen voorlezen. Dat wij te laat zijn vanuit Prelum om jouw artikelen te bundelen en aan je te presenteren. Dat je vriendin Stephanie achter moet blijven met de gedachten hoe het had kunnen zijn.

Wie schrijft blijft. We zullen je altijd blijven herinneren.